ادعای اینکه تصاویری از سطح زمین، از طریق ماهواره ها گرفته شده اند، ادعایی دروغ و کذب است

ادعای اینکه تصاویری از سطح زمین، از طریق ماهواره ها گرفته شده اند، ادعایی دروغ و کذب است

معرفی

در همه جای دنیا مردم ساده دل و همچنین انسانهای تحصیل کرده و دانشگاه دیده، چنین تصور می کنند که ماهواره ها در مدارهای بالای زمین ایستاده اند و به دقت حرکات و سکنات انسانها را در زیر نظر دارند شب و روز
چنین تصوری بسیار ساده اندیشانه است. برای نخستین بار در جهان، تحقیقات دقیق و محاسبات من  نشان می دهد که چنین تصوراتی بسیار ساده اندیشانه و فریب خوردگی است

من  سالهای درازی است وقت خود را صرف مطالعه الکترونیک و مخابرات صوت و تصویر و محاسبات ریاضی و فیزیکی پدیده هایی می کنم که دیگران آنها را به عنوان حقایق پذیرفته اند و در سطوح بسیار عالی در دانشگاهها به عنوان رشته هایی تدریس هم می شود ولی من به راحتی هر چه تمام تر، همه آنها را فریب و گاهی خود فریبی می خوانم و نشان می دهم که چنین امری محال است.
من می گویم تصاویری که حقیقتا به ماهواره هایی نظیر «گوگل ارث» و «گوگل مپ» و مشابه آنها مربوط باشد وجود ندارد بلکه همه این تصاویر از داخل جو زمین و به کمک پرنده های مصنوعی چون هواپیما و بالون گرفته شده اند نه توسط ماهواره ها.
مقاله زیر حاصل تحقیقات من به همراه مباحثاتی با مخالفین این  یافته می باشد.

مقدمه

به این تصاویر خوب نگاه کنید. چه چیزی در آنها با اطلاعاتی که به شما داده اند جور در نمی آید؟

تصویر 1

تصویر 2

 
تصویر 3


تصویر 4

ادعا می شود که اغلب این تصاویر، مثل تصاویری که گوگل ارث یا ناسا(گوگل مپ) ارائه می کند، توسط ماهواره های مستقر در ارتفاعات بسیار بالای جو(ارتفاع بالاتر از 15000 کیلومتری سطح) زمین، گرفته شده اند!
عجب دروغ های شاخداری!

به چندین روش علمی مختلف میشود نشان داد که هیچکدام از این عکس ها، از طریق ماهواره هایی که در مدار زمین قرار دارند، گرفته نشده اند بلکه به یکی از روش های زیر گرفته شده اند:

الف) به کمک هواپیماهای نقشه برداری یا جاسوسی
ب) به کمک بالونهای مخصوص یا نوعی بادبادک
ج) به کمک تجهیزات کوچک پرنده(نوعی پهباد) به نام کوادکوپتر
د) برخی تصاویر خاص هم از بالای ارتفاعات بسیار بلند مانند برج ها یا کوهها گرفته شده اند

از دهها سال قبل ادعا می شود که در اختیار سازمانهای جاسوسی امریکا، سیستم های ماهواره ای قرار دارند که می توانند تصویر لیوان آبی را که در دست شماست در همان لحظه در اختیار سازمان های مزبور قراردهند(؟!)
به این ایده به کمک فیلم های سینمایی هالیوود دامن زیادی زده شده است لذا باور کردن آن پس از ارائه چند تصویر جعلی، امری عادی می نماید و دیگر کسی شکی در آن نمی کند.

ولی خوشبختانه در اختیار متفکران دیر باور، چندین روش مختلف هندسی و اوپتیکی وجود دارند که دروغ ها را افشا می کنند.
بنده چندین سال پیش با تکیه بر این شیوه های علمی ادعا کردم که هیچ ماهواره ای نمی تواند تصویری زنده یا ضبط شده از سطح زمین ارائه کند، در ذیل به ارائه این روش ها و روش های تکمیلی دیگری که جدیدا به ذهنم رسیده است می پردازم:

دلایل عدم امکان تصویر برداری از نظر تئوری و عملی و مشکلات تصاویر موجود
1)
به دلیل سرعت فوق العاده زیاد ماهواره های مدار پایین(LEO) که مثلا در هر ساعت یک بار زمین را دور می زنند، امکان تثبیت تصویر بر روی صفحه حساس سریعترین دوربین ها هم وجود ندارد
در واقع گرفتن چنین تصاویری در لحظه ای ممکن است که زمین و ماهواره نسبت به هم کاملا ثابت باشند در حالی که این ماهواره ها که ادعا می شود تصاویر را گرفته اند همیشه با سرعت فوق العاده زیادی در حال گریز هستند
از طرفی ماهواره های ثابت نسبت به زمین(GEO) نیز، فاصله شان بسیار بسیار زیادتر از حد بحث در این مقوله هست یعنی به قدری دور هستند که عملا زمین توسط آنها نقطۀ ریزی بیشتر نیست.
2)
به دلیل فاصله فوق العاده زیاد ماهواره ها از سطح زمین(چندین 10 هزار کیلومتر)، امکان زوم کردن دوربین ها، از آن فاصله بر روی سطح خاص و محدودی از زمین وجود ندارد علاوه بر اینکه خود جو زمین و لایه های ضخیم هوا و جو، حتی اگر تمیز هم باشند، در عمل چنین امکانی را به دست نمیدهد و به جای سطح زمین، تصاویر نامشخص و مبهم از لایه های هوا، ثبت خواهند شد.
3)
به دلیل وجود اقیانوسی از امواج کیهانی و ذرات باردار، در فراتر از جو زمین، سیستم های الکترونیکی و اوپتیکی تصویر برداری، عملا کاری برای گرفتن هیچ تصویری نمی توانند انجام دهند.
4)
ادعا شده که مثلا سایت گوگل ارث، برای جاروب سطح زمین به کمک تصویر،به تعداد 14,000 ماهواره در بالای جو قرار داده است(!) این کار ضمن اینکه عملا از نظر امکانات و هزینه، غیر ممکن است و مدیریت و هدایت و ناوبری آنها در حد محال است همچنین با توجه به وجود ذرات کیهانی و شهاب سنگ ها و سرعت فرسودگی تجهیزات در محیط فراتر از جو، انحراف و تصادف و آسیب آنها، به امری روزمره و ساعتی تبدیل شده و به جای استفاده، مدیران شان باید مدام در حال نوسازی و هدایت آنها باشند نه بهره برداری از آنها.
5)
در همه تصاویر، پرسپکتیو موجود(سه بعدی بودن تصویر)، به راحتی دست یک فرد محاسبه گر را باز میگذارد تا به کمک زوایای اشکال موجود در تصویر و انحراف آنها نسبت به هم، بطور دقیق، ارتفاع نقطه تصویر برداری را حساب کند.
6)
زاویه مایل و غیر عمودی اغلب تصاویر، نشان میدهد که تصاویر، هرگز از ارتفاع بالاتر از پرواز هواپیماها، گرفته نشده اند.
7)
هم اندازه نبودن اغلب فضاهای هم اندازه سطح زمین در دو سوی این تصاویر، نشان میدهند که تمام اینگونه تصاویر از فاصله خیلی نزدیک به سطح زمین و در ارتفاعی چندین 100 متر تا چندین کیلومتری از بالای سطح زمین گرفته شده اند نه هرگز چند 10 هزار کیلومتری از سطح زمین.
مثلا کافی است در تصاویر فوق به تصویر بیت الحرام توجه کنید، می بینید که قطر گلدسته استوانه ای مسجد، هم اندازۀ قطر خود خانه کعبه است و این خیلی شگفت انگیز می شود زیرا فاصله این دو، خیلی کم بوده و قطر گلدسته خیلی کمتراز عرض کعبه است نه هم اندازه آن.
یا در تصویر زمین های فوتبال، به روشنی ساختمانهای هم اندازه رفته رفته کوچکتر دیده می شوند که ارتفاع بسیار پایین دوربین، عامل این پرسپکتیو شده است.
این آثار، نزدیک بودن دوربین به سطح زمین را نشان میدهد و به راحتی این ارتفاع قابل محاسبه هست.
8)
رزولوشن بالای این تصاویر، نیز به نوبه خود، دروغ بودن فاصله زیاد دوربین تا سطح زمین را به خوبی نشان میدهد
این مورد را به دلیل ملموس تر بودن، بیشتر باز می کنم:
به عنوان مثال وقتی یک تصویر از فاصله 35,000 کیلومتری، دارای کیفیت(زرولوشن) حداقل، 200 ضربدر 300 نقطه و یا به عبارتی 60,000 نقطه هست باید عواقب این ادعا را بسنجیم:

طبق قانون فیزیکی عکس مجذور فاصله، و به کمک دیاگرام، با 2 برابر شدن فاصله، مساحت 4 برابر میشود و این یعنی با دو برابر شدن فاصله، کیفیت یک قاب ثابت، به یک چهارم تقلیل می یابد.  به عبارت دیگر، با نصف شدن فاصله، کیفیت 4 برابر بهتر میشود.
لذا از این به بعد، هرگاه که فاصله را نصف کنیم باید کیفیت را در 4 ضرب کنیم
از این رو  وقتی این محاسبه را برای ماهواره ای با فاصله حداقلی مثلا 16,000 کیلومتری در نظر بگیریم پس در فاصله 8,000 کیلومتری باید کیفیت 240,000 نقطه بشود
در فاصله 4,000 کیلومتری کیفیت 960,000 نقطه میشود
و در فاصله 2,000 کیلومتری کیفیت باید 3,840,000 نقطه بشود
که در فاصله 1,000 کیلومتری به عدد 15,360,000 می رسیم
و در فاصله 500 کیلومتری به کیفیت 61,440,000 پیکسل خواهیم رسید
فاصله 250 کیلومتری کیفیت 245,760,000 را به دست می آوریم
در فاصله 125 کیلومتری(مثل فاصله تهران تا شهر قزوین) به رزولوشن 983,040,000 خواهیم رسید
و اگر به همین ترتیب فاصله را تا 62.5 کیلومتر نزدیک بیاوریم کیفیت 3,932,160,000 به دست می آید
و...

دیگر فاصله را به حد نرمال مثلا 10 متر، نزدیک تر نمی کنم که کیفیت ها را اصولا برای این مسافت ها می سنجند، لذا نمی خواهم آبرو ریزی برای ناسا و گوگل بیش از این شود.
معنی این محاسبه این است که، اگر با کیفیت ترین دوربین فعلی جهان را - که اگر دارای کیفیت باور نکردنی «200 مگا پیکسل» و  یا حتی بصورت رویایی فکر کنیم که «1,000 مگا پیکسل» یا 1 گیگا پیکسل باشد- بر روی یک ماهواره  LEO قرار بدهیم به فرض اینکه مشکل لرزش و ذرات هوا و ... هم به طور معجزه آسایی حل شده باشند، تصویری که از کل محوطه بیت الحرام و هتل های پیرامون آن خواهد داد فقط یه نقطه مبهم مثل یکی از کلۀ حاجی هایی که در تصاویر فوق دیده میشود خواهد شد.
تا همین فاصله 62.5 کیلومتری از سطح زمین ملاحظه میشود که به دوربین های فراتر از حد تصور و فراتر از حد تکنولوژی دهها سال بعد نیاز داریم یعنی به کیفیت دوربین «4 گیگا پیلسلی» نیاز است.
حالا اگر فاصله را به 10 متر کاهش دهیم در اینصورت تعداد صفرهای کیفیت دوربین، در این صفحه نخواهد گنجید.
می خواهم بگویم نه تنها ساخت و تولید و به فضا ارسال کردن 14,000 ماهواره که بر هر کدامش هم یک چنین دوربینی سوار شده باشد محال است، بلکه حتی باید قرن ها منتظر باشیم تا بشر چند سده بعد بتواند یک چنین دوربینی با چنین کیفیت تفکیک پذیری هم بسازد.

تمام اینها یک طرف، طرف دیگر این است که ما متراژ را به 10 متر نیاوردیم که افشاء، شدت دشمنانه ای نگیرد.
همچنین فرض کردیم که ماهواره در ارتفاع حداقلی قرار دارد یعنی 16,000 کیلومتر بالاتر از سطح زمین.
همچنین یک عکس بسیار کم کیفیت و با ابعاد کوچک برش داده شده مثل عکس کعبه را -که در ابتدای مقاله دیدید- سنجیدیم.
همینطور فرض کردیم که از نظر فیزیکی و اوپتیکی بشود این فاصله را با دوربین رصد کرد مثلا تصور کنید که یک دوربین دو چشمی خیلی قوی دارید، با این دوربین هرگز نمی شوددر تهران ایستاد و مشهد را دید حتی اگر فرض کنیم مشهد در راستای خط مستقیم با تهران واقع است و انحنای زمین را ندیده بگیریم
میدانید چرا؟
چون به جای دیدن نقطه ای در مشهد، مولکولهای لایه های هوای فاصله بین تهران تا مشهد را خواهیم دید دقیقا مثل اینکه وقتی در زیر آب استخر یا دریاچه یا دریا می روید، نمی توانید فاصله 100 متر دور تر را ببینید چون لایه های فشرده آب این امکان را از هر موجودی می گیرد.

می بینیند که تمام مطالب این مقاله، به جز تصاویر -که به عنوان شاهدی بر دروغ بودن ادعای ناسا و گوگل و... آورده شده اند- برای اولین بار در جهان، توسط این جانب ادعا شده و اثبات می گردند. این ادعاها را چندین سال است که بصورت مکتوب در برخی صفحات اینترنتی ثبت کرده ام.

آقای Saeed Shafee نقد زیر را ارائه کرده بود
جناب آقای Arabgari
برای نمونه بنده چند عکسی را که از طریق گوگل مپس گرفته ام  پیوست میکنم که در مورد آنهاهم توضیحاتی بدید.
بنده با پذیرش ادله ی جنابعالی در خصوص عکس های شماره ی یک و دو و چهار ولی قانع نشدن در خصوص عکس شماره ی سه, تقاضا دارم عکس های ارسالی بنده را در صورت امکان با ادله ی خودتان تحلیل کنید و  بفرمایید عکس هایی که بنده  ارسال کرده ام مشمول ادعای جنابعالی میشوند یا خیر؟
همچنین در خصوص فرمول عکس مجذور فاصله لطفا شرح دقیق تری بدهید چون تا آنجا که بنده اطلاع دارم و خوانده ام این قانون در باره ی نسبت شدت تشعشع از منبع تا فاصله های متغیر کاربرد دارد و همچنین برای محاسبه شدت نور ساطع شده از منبعش در فواصل متغیر استفاده می شود. و دیگر این که نیوتن با این قانون رابطه ی گرانشی بین اجسام را اثبات کرد که در آنجا هم جرم اجسام تعیین کننده بود نه سطح اجسام. اینکه مساحت و عکس مجذور فاصله باهم رابطه دارند برای بنده جای سوال دارد.

 

برج میلاد 1

 
برج میلاد 2
 
برح میلاد 3

برج میلاد 4

جواب به Saeed Shafee:
پاسخ اول:
عکس شماره 3 که بنده گذاشته ام تفاوت خاصی با سایر تصاویر ندارد به شرط اینکه بدانید تصاویر منسوب به ماهواره ها، چگونه تهیه می شوند.
لابد قانع شده اید که هرگز نمی شه از ارتفاع مربوط به ماهواره ها، هیچ نوع عکسی را از سطح زمین برداشت، زیرا اگر ماهواره ها در مدارهای پایین باشن که با سرعت سرسام آوری در گردش به دور زمین هستند و در شبانه روز قریب به 20 دور زمین را چرخ می زنند با این حساب، تا دوربین فوق مدرن بیاید و  بخواهد در هزارم ثانیه، عکسی از مثلا برج میلاد بگیرد در همان هزارم ثانیه، ماهواره از آسمان تهران گذشته و به شهری دیگر رسیده است و لذا جز شبح، هیچ اثری روی صفحه فیلم یا صفحه تصویر دوربین ذخیره نخواهد شد،  تازه این به شرطی است که تمام شرایط غیر ممکن پیشتر گفته شده، مهیا شده باشند.
کسانی که از ماشینهای پر سرعت فرمول یک عکاسی می کنند، خوب متوجه این پدیده می شوند.
ولی اگه ماهواره در مدار بالا باشد و ثابت نسبت به زمین(مدار GEO)، قبلا هم گفته شد که هرگز چنین تکنولوژیی که بتواند از آن فاصله و لایه های هوا و زوم بسیار بسیار بسیار بسیار بالا، تصویر بگیرد به وقوع نخواهد پیوست. در صورت امکان هم کمترین لرزش ماهواره در حد یک میکرون که امری عادی است انحرافی به اندازه محوطه برج میلاد تا برج ایفل را خواهد داشت زیرا فاصله، نجومی است.
کسانی که با تلسکوپ های موجود در بازار که امروزه قیمتی کمتر از 2 ملیون تومان دارند کار کرده باشند، خوب متوجه می شوند که لرزش یا انحراف نامحسوس در دروبین، چه انحرافی در سطح ناحیه رصد ایجاد می کند.
تصویر شماره 3ی بنده مربوط به برج میلاد، تنها تفاوتی که دارد این است که مایل بودن زاویه دید دوربین نسبتا کم است و زاویه، عمودی تر است
ولی از تغییر ابعاد واقعی نسبت به ابعاد موجود در عکس، می شود برآمدگیهای کاریکاتوری و تغییر نقاط نزدیک به دوربین را محاسبه کرد.
کافی است ابعاد دو دایره برج میلاد، مربوط به ابتدا و انتهای برج را باهم مقایسه کنید(دایره محوطه حیاط با دایره برج گردان).

اما نحوه تولید تصاویر منسوب به ماهواره ها
عکس های گوگل ارث یا گوگل مپس اینگونه ساخته می شوند که ابتدا از ارتفاع پایین، تمام تصاویر گرفته می شوند و سپس آنها را مانند پازل در کنار هم قرار می دهند ولی چون در اینصورت کادر و ابعاد تصویر حاصل، بزرگ می شود و بالطبع، حجم الکترونیکی تصویر هم بالا می رود ابعاد آن را چندین برابر کوچکتر می کنن و طبیعتا کیفیت هم با توان دوم آن، چندین برابر، کاهش پیدا می کند
برای همین است که  وقتی شما از طریق اینترنت بر روی مثلا شهر تهران و منطقه 6 آن، زوم می کنید یک تصویر یک تکه دارید ولی اگر بخواهید وارد خیابان ها و محلات بشوید منطقه 5 یک تکه ای تحویل شما داده نخواهد شد
چرا؟
چون چنین تصویری در عمل وجود واقعی ندارد بلکه می روند به سراغ همان موزائیک ها و عکسهایی که هواپیما یا هر وسیله دیگری از ارتفاع پایین گرفته بود که بعدا مانند پازل آنها را به هم چسبانده اند که بگویند دوربین، با زاویه باز و از ارتفاع بسیار بالا بوده است.

یک موزائیک تصویری از سطح زمیندر تصاویر ارائه شدۀ شما هم، همانطوری که خودتان هم می بینید تمام تصاویر، نقاشی شده هستند و خطوط زرد که مشخص کننده بزرگراههاست هرگز نمی توانند واقعا در سطح شهر وجود داشته باشه و از ارتفاع بالا گرفته شده باشند. همین یک مورد دستکاری تصاویر، کافی است که تا وارد جزئیات بیشتر نشویم.

اگر تصویر اول شما، واقعا از ماهواره گرفته شده باشد پس همان مشکلات فنی و غیر قابل حلی که قبلا عرض شد مربوط به دوری فاصله و سرعت و لرزش و... پیش می آیند و ویرایشی بودن تصاویر، اجازه ورود جدی و علمی به این قضیه فکاهی را نمی دهد.

پاسخ دوم:
بنده هیچکدام از تصاویری را که تا به حال ارائه شده اند، عکسی برداشته شده از طریق ماهواره نمی دانم و علم، این قضیه را اثبات می کند
بهتر است تصاویر نقاط استراتژیک مربوط به کشورهای ابرقدرت ها را هم از طریق این نرم افزارها و بازیچه ها، رصد کنید به راحتی می شود فهمید که تمام آن نقاط، مشوش و مبهم و غیر قابل تفکیک و غیر قابل شناسایی هستند.
خب، اگر اینها از ماهواره است مگر ماهواره عقل دارد که مثلا یک نقطۀ اسرائیل را مبهم نشان بدهد ولی پارچین تهران را با وضوح بسیار عالی به نمایش بگذارد؟
شاید کفایت می کرد که تمام پرنده های کوچک و بزرگ بالای آسمان و اطراف پارچین رو با رادار یا هواپیماهای گشت دائمی، ساقط می کردند در آن صورت هیچ تصویری از فعالیت های سطحی پارچین به دست کسی نمی رسید
چون دوربین های دید در شب و دوربین های دیگر با فرکانس های غیرمرئی هم ، هرگز تصاویر رنگی نمی دهند پس کسی نمی توانست چیزی از پارچین ببیند.
پاسخ سوم:
قانون عکس مجذور فاصله، محدود به یک شاخه از علم نیست در هندسه مسطحه و فضایی و گرانش بسیار کاربرد دارد  و در عکاسی که به وفور ظاهر می شود منتها خیلی ها توجهی به این امر در عکاسی ندارند هر کجا که انتشار امواج از نقطه به صورت واگرا داشته باشیم هم قانون عکس مجذور فاصله و یا در اصل، ارتباط با مجذور فاصله ظاهر می شود.
مثلا وقتی خودرویی در 100 متری شما بوق می زند اگر شدت آن مثلا 1 دسی بل باشد وقتی خودرو به فاصله 50 متری تان برسد شدت بوق، دو برابر نمی شود بلکه 4 برابر خواهد شد یعنی با مجذور فاصله افزایش پیدا می کند و 4 دسی بل می شود و  وقتی به فاصله 25 متری شما برسد شدت صدای بوق به اندازه 16 برابر نسبت به فاصله 100 متری خواهد بود یعنی 16 دسی بل.
برای همین است که صدای گوشی موبایل تان را از فاصله 10 سانتی متری نمی شنوید ولی با چسباندن به گوش، به شکل گوشخراشی احساس می کنید.
وقتی از فاصله 2 متری به تلویزیون نگاه می کنین و سپس فاصله خودتان را به 4 متر می رسانید، برای اینکه همون کیفیت قبلی رو ببینید باید ابعاد تلویزیون تان را هم دو برابر کنید که طول 2 و عرض هم 2 برابر می شود به عبارتی کادر تلویزیون تان، 4 برابر خواهد شد یعنی شما از فاصله 4 متری، به اندازه یک چهارم نوری که از تلویزیون می گرفتید را خواهید گرفت یعنی رزولوشن یک چهارم شده است.

شکل زیر هم رابطه بین کاهش کیفیت تصویر، با افزایش فاصله دوربین از هدف را نشان می دهد.

با افزایش فاصله دوربین از هدف، کیفیت تصویر به نسبت مجذور فاصله، کاهش پیدا می کند.

اشکالات بعدی Saeed Shafee
بخش 1
شما استدلال می کنید که اگر چنانچه این عکس ها از ماهواره ای  ساکن در مدار زمین گرفته شده باشد آنگاه بدلیل لرزش در خود ماهواره که اجتناب ناپذیر هم هست نمی توان از نقطه ای خاص عکس گرفت چرا که این لرزش ها با در نظر گرفتن ارتفاعی که ماهواره در آن مستقر است,  باعث ایجاد اختلاف چند هزار کیلومتری از هدف مورد نظر می شود.
بله حق با شماست ولی باید این را هم در نظر بگیرید که لرزش زمانی میتواند تاثیر گذار باشد که لنز دوربین ما در حالت به اصطلاح zoom in قرار گرفته باشد ولی در حالتی که لنز دوربین در حالت نرمال قرار دارد و سطحی که قرار است از آن عکس گرفته شود وسیع باشد دیگر این لرزش های مورد اشاره ی شما تاثیر گذار نخواهد بود. و اصلا اگر چنانچه فرض را بر این قرار بدهیم که این عکس ها را ماهواره ها گرفته باشند در این صورت روال کار به این شکل است که در حالت نرمال لنز, این عکسها گرفته شده اند نه در حالتی که لنز آنها بصورت zoom in بوده اند.
چون زمانی که ما در حالت zoom in عکس می گیریم در واقع شعاع دید را کاهش میدهیم و چنانچه بعدا بخواهیم همان عکس را zoom out کنیم وسعت و مساحت جدیدی به عکس ما اضافه نمی شود و این عمل فقط حکم بزرگ نمایی یک تصویر ثابت را دارد یعنی ما سایز عکس را بزرگ می کنیم نه چیز دیگری را.
بس این عکس ها در حالت نرمال دوربین گرفته شده اند.
حالا با این توضیحات قدرت دوربین های استفاده شده مطرح میشود.
آیا بشر توانسته یک همچنین دوربین هایی بسازد که بتواند از مدار ماهواره ها این عکس ها را بگیرد؟
بنده اطلاعات آنچنانی که بتوانم پاسخ مثبت این سوال را اثبات کنم ندارم. چنانچه جنابعالی دلیل محکمی در صحت پاسخ منفی این سوال دارید بفرمایید.
بخش ۲
اینکه میفرمایید این عکس ها همانند قطعات پازل بهم وصل شده اند بدون در نظر گرفتن این مسأله که چگونه گرفته شده اند کاملا درست است و با حرف تان موافقم. اما نکته ای که باعث قانع نشدنم می شود این است که تصاویری که منسوب به گوگل مپس و گوگل ارث هست تقریبا عمودی گرفته شده اند، بعبارت دیگر زاویه ی لنز دوربین در تمامی موارد و یا حداقل در تصاویر گوگل مپس بصورت عمود بر سطح هست و با بررسی عکسهای گوگل مپس در هر منطقه از زمین  میتوان این عمود بودن نسبی ولی در عین حال شاخص را ملاحظه کرد.
حال با فرض درست بودن نظر جنابعالی مبنی بر گرفتن عکس توسط ابزاری غیر از ماهواره های مستقر در مدار زمین و از ارتفاعی نزدیک به سطح زمین(نسبت به فاصله ی سطح زمین تا ماهواره ها), این چالش بوجود می آید که در این صورت از چه ارتفاعی می بایست عکس گرفت که
اولا
عکس گرفته شده منطقه ی وسیعی را پوشش دهد.
ثانیا
تمامی منطقه ی پوشش داده شده توسط این عکس عمود بودن را که شاهد آن هستیم ارائه دهد.

شرط اول بالا، باعث بهینگی عملکرد می شود و شرط دوم هم در واقع واقعیتی را که الان با آن روبرو هستیم  عینیت میدهد(اینکه عکس های گوگل مپس عمودی میباشند).
برای اینکه همه ی نقاط کره ی زمین در عکس ما عمود بودن نسبی رو داشته باشند و به نوعی با هم همگن باشند, باید با در نظر گرفتن یک ارتفاع ثابت، از همه ی نقاط با زاویه ی عمود عکس گرفت.
برای مثال برای یک زمین سه هزار هتکاری باید از چندین نقطه ی بالای این سطح سه هزار هکتاری عکس بگیریم و این عکس گرفتن را باید تا جایی ادامه دهیم که مطمین بشویم هیچ بخشی از این منطقه، بصورت اریب عکس برداری نشده است. از طرفی هم باید اطمینان حاصل کنیم که تمام قطعات پازل ما همگن هستند و در موقع جور چینی ناهمگنی مشاهده نخواهد شد.
بخش 3
بنظر شما برای اینکه از یک کشور مثلا ایران بخواهیم به این شکل عکس بگیریم به چند پرواز نیاز داریم تا تمامی قطعات پازل ما بصورتی باشد که الان شاهد آن هستیم(با در نظر گرفتن دو شرطی که به عرض رساندم)؟ آیا این کار، وقت و هزینه ی هنگفتی را طلب نمی کند؟ (منظورم از سوال ارجاع جنابعالی به عواقب کار است نه محاسبات).
بخش 4
 با در نظر گرفتن آپدیت بودن چنین عکسهایی آیا این سناریو اصلا قابلیت اجرا دارد؟
بخش 4
ما فرض را بر صحت نظر شما می گذاریم، پس باید ابزار هایی برای عملی کردن این پروژه ی جهانی داشته باشیم . در کنار این ابزار ها می بایست یکسری استاندارهای جهانی هم برای کارمان تدوین کنیم تا مثلا عکسهای منطقه ای در تهران از نظر ارتفاع و سایر پارامترها با عکس های منطقه ای در پاریس و اطراف برج ایفل یکسان باشد تا تکه های پازلی که قرار است تکمیلش کنیم باهم سازگار باشند و این به زعم بنده کار و هزینه ی بیشتری می طلبد و نیاز به هماهنگی و همکاری همه ی کشور ها دارد.
چرا که اگر قرار باشد از تمام مساحت یک کشور عکس گرفته شود آن هم با ابزار هایی که حتما می بایست در حریم هوایی آن کشور,به پرواز در آید (حالا چه ساکن باشد و چه متحرک) عقل سلیم این حکم را می دهد که محال است که حکومت یک کشور بی خبر از این همه پرواز و ماجرا باشد، پس یا  باید از حکومت اجازه گرفته شود و یا خود صاحب کشور را متولی انجام این پروژه بکنند که این مورد اخیر لزوم تدوین استاندارد جهانی برای این کار را بیشتر روشن میکند.
بخش 5
اگر نظر شما را صادق بدانیم آن وقت نقش کشورها در شکل گیری این عکس ها چیست؟ از آنها اجازه گرفته می شود برای عکس برداری ویا از خود کشورها بعنوان مجری طرح استفاده می کنند؟ (پر واضح است که سناریوی پرواز های جاسوسی و مخفیانه بدلیل حجم بالای پرواز ها محل اعراب و اتکای منطقی ندارند).

جواب اشکالات
نه خیر- بشر هرگز قادر به رسیدن به این تکنولوژی اقلا تا همین 100 سال آینده نیست(با برآوردی از تکنولوژی فعلی) وقتی که برای یافتن بزرگترین دشمن امریکا و افرادی چون بن لادن و ملا عمر و ... هنوز از پهبادهای با ارتفاع 2000 یا 3000 پایی استفاده می شود و وقتی هنوز یک هواپیمای مسافربری 655 ایرباس ایران در بالای سر کشتی جنگی، با یک هواپیمای جنگی اشتباه گرفته می شود و یا وقتی همین چند روز پیش یک ایرباس غول پیکر در مرکز بین کشورهای اروپایی و افریقایی(اقیانوس اطلس) و در تجمع بیشترین ردیابها و ... ناگهان ناپدید می شود و فقط چند تا تکه به اندازه ساک دستی از آن پیدا می کنند در حالی که جعبه سیاه و سایر سیستم های جاسوسی و ضد جاسوسی، مدام در حال انتشار اطلاعات و امواج تا دورترین نقاط هستند، و وقتی یک هواپیمای غول پیکر مسافری چین به کلی 2 سال پیش از همه رادارها و ردیابهایی که مدام آن را تحت نظر دارشتند گم می شود و هنوز هم پیدا نشده یا وقتی هنوز نمی توانند تونل ها و معبرهای کمک رسانی به مبارزین فلسطینی را در مرز اسرائیل پیدا کنند و...
همه اینها نشان می دهند که داستان این دوربین ها و تکنولوژی های مربوطه اش بلوفی بیش نیست و بیشتر از هالیوود ایده می گیرند تا از تکنولوژی روز و علم.
وقتی مسائل حیاتی این قدر از چشم این شبکه ها مخفی می مانند پس دیگر پروپاگاندای ابرقدرتها برای به رخ کشیدن قدرت تکنولوژی خود و از پیش تسلیم ساختن کشورها و ملل دنیا در برابر خودشان، از جمله رهبران فعلی سیاست کشورهای خاور میانه خود ما که گه و ناگاه از زبانشان عجزشان در برابر قدرت امریکا در می آید، لابد نباید قدرتهای جهانی به این راحتی رد پایی برای نداشتن این تکنولوژی ها از خود به جای بگذارند.
در واقع بیشتر جوابهای سوالات و اشکالات شما در صفحات قبلی هست مشکل این سیستم های قدرتی، یکی دو تا نیست ما چندین غیر ممکن گفتیم که تنها در نظر گرفتن یکی از آنها این سیاست پوشالی را لو میدهد.
بنده خیلی روشن حساب کردم که حتی یک عکس با بدترین کیفیت را هم در نظر بگیریم مثل همانی که شما برای برج میلاد قرار داده بودید، در این صورت دوربینی که بخواهد از ارتفاع ماهواره، آن عکس را گرفته باشد باید یک کیفیتی به اندازه مثلا 100ترا پیکسل داشته باشد که وقتی شما مثلا روی برج میلاد زوم می کنید یک درخت 2 متری در آن قابل تشخیص باشد.
خب، اگر چنین تکنولوژی در اختیار باشد می شود به راحتی سطح کره ماه را مثل کف دست دید پس چرا این کار را نمی توانند بکنند؟
می شود تمام حرکات نیروهای فلسطینی و طالبان و داعش و ... را به راحتی زیر نظر گرفت و با موشک های رهگیر نقطه زن، کارشان را یک روزه تمام کرد ولی عملا نمی شود.
حالا که ادله مان اینها نبودند بلکه گفتیم از نظر فنی و علمی چنین چیزی محال است.
خودتان هم تذکر دادید که کمترین ارتعاشی صدها کیلومتر منطقه رصد را جابجا می کند!
حالا این هم در نظر داشته باشید که اگر از ماهواره به سمت زمین، دوربین بگیرید فقط یک توپ بسکتبال می بینید!
حالا مگر می شود بدون زوم کردن و آن هم زوم فوق العاده زیاد بشود روی سطح ناحیه ای از زمین را رصد کرد؟
شما هم ماه را می بینید ولی اگر بخواهید با یک تلسکوپ، ماهی که با چشم می بینید را پیدا کنید باید ساعتها آن را ریز به ریز تغییر زاویه بدهید تا ماه به داخل تلسکوپ تان بیاید حالا مشکل بعدی شروع می شود زوم و ارتعاش؟!
فرض کنید می خواهید از برج میلاد عکس بگیرید مگر می شود آن را بر روی زمین پیدا کرد؟
این خود کشورها هستند که به بهانه های مختلف از جمله نقشه برداری و هواشناسی و مطالعات زمین شناسی و زلزله شناسی و ... خدمات مورد نیاز سایت های جهانی و استکباری را در اختیار آنها قرار می دهند.
نقاط معروف و داخل شهر ها دقت دارند ولی نقاط دوردست و غیر قابل دسترسی، بیشتر شبیه سازی  شده و نقاشی هستند.
قطعا وقتی این وظایف در بین کشورها تقسیم می شوند هر کدام کار خودش را می کنند و اطلاعات خودش را در اختیار این سایت ها می گذارند
حتی ممکن است کشوری هیچ هم خبر نداشته باشد که دستگاهی که به کار می گیرد ربطی به هواشناسی یا زلزله شناسی یا خشکسالی یا زمین شناسی ندارد و اصلا نداند که این مثلا پهباد اهدایی به آن سازمان، علاوه بر انتشار امواج، دارد عکس و فیلم هم می گیرد و فکر کنند فقط دارد امواج زلزله شناسی منتشر می کند!
مطمئنا هر قدر هم این کار هزینه داشته باشد خود کشورها متقبل می شوند و البته هزینه آن از هزینه 14000 ماهواره با آن دوربین های غیرقابل تصور، کمتر است و کنترلش هم راحت تر می شود.
این را هم در نظر بگیرید که تصاویر موسوم به ماهواره ای همین امروز تصمیم گرفته نشده که استفاده بشوند، که تصاویرش فردا آماده بشود!
دهها سال روی اینها کار شده و اطلاعات جمع شده و نرم افزارهایش تهیه شده و امروزه فقط دارد استفاده می شود.

برخلاف ادعا های صاحبان این سایت ها، هرگز هم  این تصاویر بروز نیستند(اقلا برای نقاط غیر معروف و غیر مشهور و غیر مهم)
نمونه اش منزل مسکونی خود بنده در مرکز تهران، که 5 سال پیش تخریب کردیم و 2 سال پیش آماده شد و ساکن شدیم ولی هنوز هم که هنوز است تصویری که می بینم مال 6 سال پیش و مربوط به قبل از تخریب است!
یا باغات ما در روستا، علیرغم اینکه الآن سالهاست که مدل دیگه ای پیدا کرده ولی تصویر آن مال 7 یا 8 سال قبل است!
اغلب گنده گوئی ها و عجایبی که از این تصاویر نقل می شود در واقع یک کلاغ چهل کلاغ است زیرا بنده خدای ساده دل که هرگز تصور نمی کرده می شود از آسمان خانه خودشان را ببیند وقتی آن را می بیند از حول حلیم فکر می کند که واقعا همه جای دنیا را به طور مستقیم دارد می بیند بلکه این یک اشتباه هاله ای است که دچارش شده است.
حتی چند سال پیش، وقتی بود که ایران ماهواره امید را پرتاب کرده بود و یک سایت اینترنتی شبیه ساز حرکت آن را نیز راه انداخته بود. دوستان مهندس بنده که مهندسی عمران و معماری و ... داشتن به آن سایت می رفتند و فکر می کردند که دقیقا دارند به کمک دوربین های تلویزیونی خود ماهواره را لحظه به لحظه می بینند و حتی بر سر این با بنده بگو و مگوی اساسی هم داشتند و می گفتند این خود ماهواره است نه شبیه ساز کامپیوتری اش؟!
بارها بنده این دروغ گوگل را با زحمت زیاد توانستم به دوستان دیگرم متوجه کنم و نهایتا فهمیدند که بله تصاویر گوگل خیلی قدیمی است.

گرچه جواب این سوال در لابلای سه سوال قبل تر داده شد ولی این نکته را هم توجه داشته باشید که  پروازهای جاسوسی، به دلیل تهدید نظامی داشتن، اتفاقا امنیت بالایی دارند
در نظر بگیرین که قدرتهای جهانی، هرگز برای نقض حریم هوایی کشورهای دیگر، اصلا نیازی به اجازه ندارند و اصولا وقتی هم این پروازها رویت بشود هیچ و هیچ و هیچ کشوری قدرت و اجازه آن را ندارد که بر آن پرواز، بالای چشمت ابروست بگوید.
در نظر بگیرید که پهبادهای امریکائی در پاکستان و افغانستان و سایر کشورها از جمله اروپا چه می کنند!
در نظر بگیرید که مقررات خاصی بر جهان حاکم شده که رسما هیچ کشوری اجازه سرنگونی این پروازها را ندارد و فقط می تواننداعتراض بکنند.
خود کشورها در اثر دریافت مثلا وضع روزمره آب و هوا، حاضرند بیشترین خدمات دهی را به این سایت ها ارائه دهند پس نیاز چندانی به پروازهای جاسوسی هم نیست.

مطلب دیگر اینکه ماهواره های LEO (مدار پایین) تقریبا در هر 70 تا 80 دقیقه یکبار به دور زمین می چرخند
مثلا فرض کنیم 80 دقیقه باشد، در مدت نصف این زمان، ماهواره مورد نظر باید در  بالای ناحیه تاریک زمین قرار داشته باشد، یعنی بالای شب زمین.
می ماند 40 دقیقه،  فرض کنیم یک 7 یا 8 دقیقه ای هم در نیم سایه شرقی طی کند و به همین مدت هم در نیم سایه غربی قرار داشته باشد.
هیچکدوم از این سه ناحیه، مناسب عکاسی نیستند.
پس می ماند فقط ناحیه روز یا روشن زمین. یعنی در هر دور فقط حدود 25 دقیقه وقت هست که از زمین عکاسی صورت بگیرد
آن هم تازه اگر در این فاصله حدود 25 دقیقه در روز، باد و باران و برف و طوفان و ابر و مه و ... نباشد- که اغلب اوقات هست- آنگاه می شود دوربین ماهواره یک تصویر مطلوب هم بگیرد.
جالب است که در هیچکدام از عکس های منسوب به ماهواره، ابر دیده نمی شود!!!
ابری که طبیعتا پایین تر از ماهواره ها بوده و همیشه در آسمان هست!!!
ولی یادتان باشد سرعت دوربین، سرسام آوره و دارد تقریبا در هر 80 دقیقه یه بار کره زمین را دور میزند!

البته وقتی از ارتفاع پروازی هواپیماها، اقدام به عکاسی می کنید حتی وجود ابر در بالای سر هواپیما، موجب زیباتر شدن عکسها خواهد شد چون مانع نور خیره کننده خورشید می شود که برای عکاسی مزاحمت ایجاد می کرد.

گفته بودم عکاسان فرمول یک، حرف مرا خوب متوجه می شوند. در تصویری که پایین درج شده نمونه ش دیده می شود  اگر شما در یک عکاسی ساده شاتر دوربین را کُند کنید و در برابر زمینه متحرک بگذارید یک شبح خواهید گرفت یعنی عکسی که بر می دارید یک شبح مثل زمینه خودرویی که در تصویر زیر دیده می شود

حالا اگه شاتر دوربین شما فوق العاده سریع باشد ولی شما با سرعت سرسام آوری از جلوی زمینه مورد عکاسی عبور کنید( یک دور طی کردن زمین از مداری با ارتفاع اقلا  16000 کیلومتری بالاتر از سطح زمین) باز همین اتفاق رخ خواهد داد و هیچ تفاتی نخواهد کرد چون سرعت نسبی است چه زمینه حرکت کند و شما ثابت باشید، چه شما حرکت کنید و زمینه ثابت باشد، در هر دو یک نوع تصویر خواهید گرفت.
لذا هرگز از هیچ ماهواره ای که مربوط به گوگل یا ناسا و امثالهم باشد نمی شود از سطح زمین عکس و یا فیلم گرفت حتی اگر تکنولوژی کیفیت دوربین برای مگا و گیگا و ترا پیکسل هم یک روزی در قرن های آینده به وقوع بپیوندد، تصاویری شبیه به زمینه های عکس های زیر به دست می آید

 

به تصویر شبح گونه زمینه نگاه کنید، برای اینکه تصویر یک خودروی سریع، برداشته بشود،
دوربین باید حین عکاسی سریعا بچرخد و شاتر سریع بزند
 یک عکاسی بسیار سخت

 

عبور سریع خودرو دوربین و خودرو از صحنه 

حرکت خودروها در اتوباندوربین ثابت بوده ولی شاتر دوربین باز یا کند است 

حرکت خودروها در داخل شهر

 

در اینجا فقط قسمت متحرک، آب هست 

و هکذا چرخ و فلک در شب

هیچ می دانید اگر بشود با یک دوربین یا تلسکوپی، از داخل ماهواره، روی سطح زمین را دید، در آن صورت با همان دوربین می شود در بالای سکوهای استادیوم آزادی قرار گرفت و بر توپ فوتبال کاشته شده در مرکز زمین زوم نموده و ساختمان مولکولی و حتی هسته اتم های تشکیل دهنده سطح آن توپ فوتبال را براحتی رویت کرد؟
ولی چنین چیزی از نظر علم اپتیک و محدودیت ساختمان نور، ممکن نیست!
لذا از این استدلال هم ثابت می شود که دوربین های نصب شده بر روی ماهواره ها، نمی توانند سطح زمین را با تفکیک پذیریی در حد تفکیک ساختمان و درخت و خیابان و ناحیه، رصد کنند یعنی چنین دوربین هایی وجود ندارند.

 

Metallographic microscope / digital camera / measurement
ترکیبی از نرم افزار و میکروسکوپ جهت فلز شناسی

توضیحات تصویر فوق در سایت زیر قرار دارد:

http://www.directindustry.com/prod/olympus/product-17434-866171.html

این هم آن توضیخات:

The Olympus BXIS is a microscope created in accordance to its user's process flow specifications. It is ideal to be combined with the Olympus Stream software streamlines which offers and easy-to-use interface that will serve as a guide in the processes of image adjustments, measurements, data basing and report creation. The software generates a calibration report for the calibrated and magnified pixel values after being mounted.

The combination of the BXIS microscope and the Olympus software comes with the EFI or the Instant Extended Focus Image. It enables the user to be see other details by outspreading beyond the depth of focus.

مطلب فوق شبیه به همان گوگل مپس و گوگل ارث و از این خانواده های فریبنده است.


مطلب زیر شاهدی دیگر بر هواپیمائی بودن تصاویر مربوط به ماهواره است که گوگل ارث و دیگران با آن مردم دنیا را به بازی گرفته اند
همچنین ملاحظه کنید که 40 سال قبل، چگونه شرکت هواپیمائی ملی ایران(ایران ایر) دربست در اختیار فقط یک عکاس سوئیسی قرار گرفته بوده تا تصاویری را که امروزه به ماهواره منتسب می کنیم با جولان در آسمان ایران، برای خودش برداشت کند!
حالا عکاس ها و تیم های دیگری را که به کشورها و نقاط دیگر دنیا رفته بودند و می روند و با هزینه خود کشورها کار می کنند در نظر بگیرید.
ولی هرگز خیال نکنید وقتی که علم، ماهواره ای بودن تصاویر گوگل ارث را رد می کند بر خلاف علم، بگویید بله درست است ماهواره ای است!؟

حالا هم یک سر به این سایت تبلیغاتی فارسی زبان بزنید:

https://www.cafegardesh.com/news/547-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84-1355-%D8%A7%D8%B2-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%A7/?utm_source=emailone.ir&utm_medium=link&utm_campaign=email

 

آرامگاه کورش در 1355 توسط عکاس سوئیسی "جورج گرستر"

تصویر مشهد در 1355 توسط "جورج گرستر" عکاس سوئیسی

این هم متن آن سایت در توضیح تصاویر آن عکاس

البته اگر واقعا مربوط به سال 1355 باشد!

40 سال پیش "جورج گرستر" یکی از بزرگترین عکاسان هوایی دنیا در سفری به ایران بخشی از طبیعت و معماری ایران را ثبت کرد.
"جورج گرستر" عکاس سوئیسی، در سال 1355 در سفری پرمخاطره با همکاری شرکت هواپیمایی ایران ایر زیبایی‌های ایران را ثبت کرد و در سال 2011 پس از گذشت سه دهه آنها را در نمایشگاهی با نام «بهشت گمشده: ایران از آسمان» در لندن به نمایش گذاشت.
"گرستر" که از پیشگامان عکاسی هوایی دنیا، درباره‌ی سفر حرفه‌ای خود و چگونگی گرفتن عکس‌های بی‌نظیری از ایران دهه‌ی 1970 این‌چنین می‌گوید: "در حالی که بر فراز ایران سفر می‌کردم، به این فکر بودم که مناظر فرهنگی و طبیعی سرزمین پارس با بیابان‌های نمکی و باغ‌های بهشتی‌اش برای تماشا از آسمان آفریده شده‌اند. آبادی‌هایش با قنات‌ها و آبراه‌های زیرزمینی‌اش مثال بارز معماری بدون معمار هستند".
وی درباره‌ی سفرهای هوایی خود نیز گفته است: "من تمام پروازها را با "دتریش هاف" کارشناس منطقه و باستان‌شناس آلمانی انجام می‌دادم. جای او جلوی هواپیما پشت سر دو خلبان بود و من نزدیک در هواپیما، در قسمت مخصوص بار می‌نشستم. حالت من برای عکاسی کاملا راحت نبود، اما دید خیلی خوبی داشتم. از 11 آوریل 1976 تا 30 ماه می 1978 بیش از صد پرواز (سیصد ساعت) داشتم. ما در برنامه‌ریزی‌مان تغییر فصل‌ها را تا حد امکان مدنظر قرار داده بودیم. این امر موجب کشفیات شگفت‌انگیزی شد؛ بهار در ارتفاعات آذربایجان یکی از زیباترین مناظری است که زمین در معرض دید انسان قرار می‌دهد. ما قصد داشتیم تمام نقاط کشور را پوشش دهیم، اما این مساله به‌طور حتم از توان وسیله‌ی هوایی ما بیرون بود. چندبار تلاش کردیم از رشته کوه البرز عبور کنیم، اما موفق نشدیم".
"جورج گرستر" در حال حاضر در زوریخ سویس زندگی می‌کند و به عنوان روزنامه‌نگار در روزنامه‌های سویسی و «نشنال جئوگرافیک» به فعالیت می‌پردازد. تعدادی از عکس های هوایی او از ایران پیش از انقلاب را در زیر می بینید.

https://www.cafegardesh.com/news/547-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%A7%D9%84-1355-%D8%A7%D8%B2-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%A7/?utm_source=emailone.ir&utm_medium=link&utm_campaign=email

حتما به این سایت سر بزنید.

 

George Gerster - Aerial photographer
(جرج گرشتر - عکاس هوایی)

این هم صفحات معرفینامه این آقای عکاس در ویکی پدیا:

https://en.wikipedia.org/wiki/Georg_Gerster

http://www.rmo.nl/english/exhibitions/archive/iran

 

این هم اصفهان ایشان(در حوالی سال 1355)

در سایتش نوشته مقبره پیر بکران

افرادی مثل جرج گرشتر، افسران پیشروی استثمار نوین هستند کسانی که ریل گذاری دروغ های تکنولوژی فعلی را انجام دادن و امروزه بر اساس آن ریلگذاری ها، ادعا می شود که بشر به ماه رفته است یا در فضا مستقر است و یا از طریق ماهواره ها سایه به سایه، تعقیب می شوید.

در آدرس زیر هم سایت اختصاصی جرج گرشتر، با خیلی از عکس هایش، کسی که ایرانی ها به تازگی شیفته او شده اند و افتخار می کنند که از همه جای ایران تصویر هوایی گرفته بوده است؟!

https://www.georggerster.com/

نتیجههیچ کدام از تصاویر منسوب به ماهواره، نظیر تصاویر سایت های گوگل ارث و گوگل مپ، توسط ماهواره هایی در مدار بالای جو زمین برداشت نشده اند این تصاویر همگی تصاویری برداشت شده توسط عکاسان حرفه ای و به وسیله تجهیزاتی چون هواپیما و از ارتفاع بالا می باشند که به خوبی مهندسی شده و با نرم افزارهای قوی کامپیوتری در سایتها قرار داده شده اند و روز به روز بر امکانات آنها افزوده می گردد.
در واقع امکان عکس برداری از طریق ماهواره از سطح زمین وجود ندارد
همچنین دوربین هایی با چنین کیفیت قابل تولید نیست
و ضمنا لایه های فشرده هوا اجازه دیده شدن زمین از سطح ماهواره را نمی دهند
و سخن آخر اینکه اگر چنین دوربین هایی وجود می داشتند به کمک آنها به راحتی می شد وجب به وجب کره ماه را از روی زمین رویت و بررسی کرد.
تصویر بازی ماهواره ای بسیاری از مباحث و زمینه های دیگر را نیز تحت تأثیر دروغ های خود گرفته است.

نویسنده و محقق:
جعفر عربکری النجارقی
خرداد ماه 1395